W kinematografii mamy wiele filmów o zabójcach. Luc Besson w roku 1994 stworzył swój własny film sensacyjny. Podszedł do tego tematu z całkiem innej, nowej strony. Zrobił to w sposób oryginalny. Dzięki temu mamy dzisiaj jeden z najpiękniejszych obrazów w historii kina.

Matylda (Natalie Portman) to młoda dziewczyna wychowująca się w środowisku, można rzec, patologicznym, wraz z  przybraną siostrą i małym bratem. Jej ojczym (Michael Badalucco) zarabia na przechowywaniu u siebie w domu narkotyków. Grupa ludzi, która umieściła towar w jego domu, orientuje się, że nie wszystko poszło po ich myśli. Na czele ze skorumpowanym policjantem Normanem Stansfieldem (Gary Oldman) urządzają w domu Matyldy masakrę. Dzięki temu, że dziewczyna przebywała w tym czasie w sklepie, ominęła ją rzeź. Po powrocie szybko orientuje się w sytuacji. Aby ujść z życiem, udaje się do swojego sąsiada, Leona (Jean Reno). Mężczyzna ofiaruję jej pomoc i wpuszcza do siebie do mieszkania. Matylda odkrywa, że ten z pozoru spokojny człowiek jest zawodowym zabójcą. Dzielna dziewczyna nie zraża się tym. Teraz jedynym jej celem jest zemsta na mordercach rodziny. Upatruje w Leonie nauczyciela. Jednak przed mafią narkotykową nie tak łatwo uciec. Leon musi troszczyć się zarówno o siebie jak i o rozkapryszoną Matyldę, która chce nauczyć się zabijać.

Scenarzysta i reżyser – Luc Besson przedstawia nam specyficzny portret zabójcy: za dnia szary, nierzucający się w oczy mężczyzna, który po wykonanej robocie zaszywa się w swoim mieszkaniu, popija mleko i ćwiczy. W taką rolę świetnie wcielił się Jean Reno. Postać przez niego kreowana zdaje się być lekko opóźniona umysłowo i emocjonalnie. Lubi stare filmy i swojego jedynego towarzysza życia – kwiatka w doniczce. Czyż to nie idealny kompan, który wysłucha a nie ocenia? Mogłoby się wydawać, że tylko takiego towarzysza jest w stanie zaakceptować ten samotnik.

Na uwagę zasługuję również młodziutka Natalie Portman, która zadebiutowała obok starszego aktora. Poradziła sobie świetnie, gdyż  mimo młodego wieku potrafiła zagrać postać po ciężkich przejściach. Była to bardzo odważna i realistyczna kreacja, z którą aktorka poradziła sobie idealnie. Na ekranie można zaobserwować pewną chemię, która łączy Leona i Matyldę. To w pewnym sensie jakiś rodzaj miłości, o czym świadczą końcowe sceny filmu.

Gary Oldman wciela się w postać policjanta, który tak naprawdę jest szalonym psychopatą. Słucha Beethovena przed wymordowaniem z zimną krwią całej rodziny Matyldy. Aktor znany jest z tego, że wciela się w złe postacie w filmach, a w  Leonie zawodowcu  zasługuję na uwagę za wspaniałą kreację.

Konstrukcja filmu opiera się na czymś na wzór odwróconych schematów. Spotykamy tutaj zawodowego zabójcę, który okazuje się być miłym i wrażliwym człowiekiem. Piję on mleko, przecież jest to zdrowe, oraz zajmuje się o swoim ulubionym kwiatkiem z ogromną troską. Policjant, który powinien być wzorem do naśladowania i chronić bezpieczeństwa obywateli, jest w istocie psychopatycznym mordercą, a młoda 12-letnia dziewczynka pali papierosy i żyje jedynie pragnieniem krwawej zemsty na mordercach jej brata, bo tylko jego tak naprawdę żałuje.

Film bardzo mocno wpływa na emocje widza: przeżywa on ogromne napięcie, grozę i odczuwa chęć zemsty. Aktorzy kreują bardzo przekonujące postacie a sama akcja jest wartka. W produkcji nie ma mowy o nudzie. Film rozwija się, aby na koniec dojść do punktu kulminacyjnego, który nie tyle zaskakuje widza, ile budzi w nim ogromne emocje. Leon zawodowiec pokazuję, że w skorumpowanym i anormalnym świecie nie wszystko jest czarne lub białe.  To, co z pozoru wydaje się być dobre, może kryć największe zepsucie, z kolei osoby, które uważamy za złe, mogą być aniołami stróżami. Nasz świat jest złożony bardziej niż może nam się wydawać.

Leon zawodowiec jest filmem kultowym, takim który wykracza poza kryteria kina sensacyjnego. Powstał  w roku 1994  jednak do dzisiaj potrafi wzbudzić wielkie emocje. Jest to bez wątpienia zasługa reżysera Luca Bessona. Ponadto niesamowite kreacje aktorskie stworzyli Jean Reno (Leon), Garry Dolman (Stansfield) i Natalie Portman (Matylda). Film zafascynował mnie od pierwszego obejrzenia i wracam do niego bardzo często. Z każdym razem odkrywam w nim coś nowego.

Dzisiejszy post jest małą zapowiedzią cyklu o mordercach, który pragnę napisać. Leon jest jednym z nich.  

Poniżej piosenka w wykonaniu Stinga, Shape of my heart, stworzona specjalnie do filmu Leon zawodowiec. 

Nele Neuhaus od dzieciństwa marzyła o tym aby napisać książkę. Kiedy okazało się, że nie jest nią zainteresowane żadne wydawnictwo, postanowiła wydać ją na własną rękę. Wtedy to spełniło się jej marzenie, nawiązała współpracę z wydawnictwem Ullstein. I to był początek jej oszałamiającego sukcesu. Sławę przyniosła jej seria z parą śledczych Oliverem von Bodensteinem i Pią Kirchhoff. Śnieżka musi umrzeć doczekała się także ekranizacji, jednak nie mamy polskojęzycznej wersji tego filmu. Obejrzeć go można jedynie w języku niemieckim.

Po dziesięciu latach na wolność wychodzi Tobias Sartorius, domniemany morderca dwóch nastolatek. Chłopak nie pamięta wydarzeń z fatalnego wieczoru, uważa, że nikogo nie zabił. Wszystkie poszlaki wskazują jednak na niego. Po powrocie do rodzinnej wsi nie czeka na niego nic dobrego. Ojciec nie przypomina już tego mężczyzny, którego Tobias żegnał dziesięć lat wcześniej, matki nie ma, a wściekli mieszkańcy pragną aby sprawiedliwości stało się zadość. Pomocną dłoń wyciąga do niego garstka znajomych sprzed lat, a także zbuntowana nastolatka Amelie, która jako jedyna spośród mieszkańców wsi wierzy w jego niewinność.

W tym samym czasie w podziemnym zbiorniku na starym lotnisku wojskowym robotnicy dokonują straszliwego odkrycia. Znajdują ludzkie kości. Niedługo po tym wydarzeniu ktoś spycha kobietę z kładki dla pieszych wprost na ruchliwą ulicę. Co wspólnego z tą kobietą ma nasz skazaniec? Wyjście na wolność Tobiasa Sartoriusa jest niczym otwarcie puszki Pandory.

Dobry kryminał to taki, który kryje w sobie pewną zagadkę. Sprawia ona, że pochłonięty nią czytelnik nie może oderwać się od lektury. W tej książce wątek kryminalny został zaplanowany z ogromną starannością i dbałością o najdrobniejsze szczegóły. Czytelnik jest tak szalenie ciekaw tego, co wniosą do akcji kolejne wskazówki, że nawet nie wie kiedy dociera do końca zagadki. Pochłania książkę jednym tchem. 

Wielkim plusem tej historii jest bez wątpienia klimat, tak wyrazisty, że aż przesiąknięta jest nim każda strona książki. Istotna jest tajemnicza intryga wisząca w powietrzu oraz napięcie jakie tworzy się wraz z towarzyszącymi jej wydarzeniami. Od samego początku jest to coś nie tak. Czytelnik błąka się po mrocznej wsi. Chciałby spojrzeć w oczy ukrywającym coś mieszkańcom. Nie wie jednak, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi, dopóki nie dotrze do końca lektury. Wtedy dowiaduje się z czym tak naprawdę przez całą powieść obcował. Mocne, pełne zaskoczenia zakończenie jest dopełnieniem naszego głodu, który rósł wraz z lekturą. Sprawia to, że chętnie sięgniemy po kolejne książki Nele Neuhaus. 

Jest to mój pierwszy niemiecki kryminał, po który sięgnęłam. Zrobiłam to zupełnie przypadkiem, nie czytałam wcześniej recenzji, po prostu zaciekawił mnie sam tytuł i okładka. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że nie spodziewałam się tak świetnie skonstruowanego kryminału. Jego wartka akcja pełna ciekawych wątków to to, co lubię.Jeżeli więc szukacie kryminału, który wciągnie was od pierwszej strony, w którym intryga została misternie wysnuta, a  niepowtarzalny klimat oraz wartka akcja zostaną w pamięci na długo, to Śnieżka musi umrzeć jest kryminałem, który musicie przeczytać, jak najprędzej. 

Co widzisz nad sobą patrząc w niebo w bezchmurną noc? Zbiór ciał niebieskich zbudowanych z wodoru i helu emitujących energię głównie w postaci światła widzialnego? Trochę więcej wyobraźni!

Starożytni Grecy wiedzieli, co oświetla firmament po zmierzchu:
„Każda gwiazda była niegdyś bożkiem lub boginką – śliczne potomstwo jednego z tytanów, Astrajosa. Lecz zbuntowawszy się przeciw Dzeusowi uległy te bóstwa przeraźliwej mocy jego piorunów i zdruzgotane rozsypały się po firmamencie pyłem świetlistym. Liczba gwiazd wzrastała, gdyż wola bogów umieszczała w ich gronie rozmaitych bohaterów, nimfy, a nawet przedmioty martwe”.[1]

Każdy z nas mniej lub bardziej kojarzy greckich bogów oraz pewne elementy bogatej mitologii greckiej. Pójdźmy jednak dalej, poza kulturę europejską – jak zjawiska przyrody tłumaczyli sobie rodzimi mieszkańcy Ameryki Południowej? Zacznijmy od gwiazd.

Istnieje raczej powszechnie znana legenda o powstaniu gwiazd pochodząca od ludów tubylczych Brazylii, przy czym z biegiem czasu zapomniano, które z plemion jest jej autorem. To już nie ma znaczenia. No więc, jak powstały gwiazdy?

Wszystko zaczęło się w pewnej indiańskiej wiosce. Gdy zaczęło brakować jedzenia, mężczyźni wybrali się na polowanie, a kobiety z dziećmi poszły zbierać kukurydzę, aby następnie zmielić ją na mąkę i upiec chleb. Jeden z chłopców był jednak tak głodny i niecierpliwy, że podkradł kobietom sporą część kukurydzy i uciekł ukradkiem do wioski. Tam poprosił babcię by z uzyskanej mąki kukurydzianej upiekła placki dla niego i jego kolegów. Babcia spełniła prośbę małego Indianina i dzięki niej dzieci mogły sie najeść do syta. Po posiłku dzieci zaczęły dręczyć wyrzuty sumienia – reszta wioski ciężko pracuje przy zdobywaniu pożywienia, a oni bezkarnie się objadają.

Co więc mogła zrobić grupka małych łobuzów? Bojąc się, że babcia ich wyda, dzieci obcięły jej język i uciekły do lasu. Tam wspięły się na wysokie drzewo porośnięte lianami, przywołały koliberka i poprosiły go o chwycenie końcówki liany i uniesienie jej wysoko do góry. Gdy ptaszyna trzepocąc małymi skrzydełkami wykonywała polecenie, mali Indianie wspinali się po lianie do samego nieba.

W międzyczasie matki powróciły do wioski i odkryły, co wydarzyło się przed ich przybyciem. Z oddali dostrzegły swoje dzieci wspinające się po lianie i szybko pobiegły do lasu błagać je o zejście na ziemię. Dzieci jednak bały się kary i ani myślały schodzić. Wzięły więc sprawy w swoje ręce i zaczęły się wspinać po tej samej lianie. Nagle w niebiosach rozbrzmiał echem przeraźliwy dźwięk i zrzucił matki, które po uderzeniu w ziemię zamieniły się w bestie – jaguary.  Dzieci pozostały na niebie i nie mogły już wrócić. Od tamtego czasu zmuszone są patrzeć swoimi jasnymi oczami na to, co spotkało ich matki. Można by rzec – za karę.

Szukając legend i brazylijskich o powstaniu gwiazd, trafiłam jedynie na tę i jeszcze jedną, pośrednio nawiązującą do ich powstania. Możemy się teraz zastanowić jak byśmy się czuli wiedząc, że świecące nocą obiekty na niebie to oczy dzieci, które zmuszone są patrzeć na dziką zwierzynę wypatrując w niej swoich matek?

Powyższą legendę można znaleźć w książce A. S. Franchini pod tytułem As 100 Melhores Lendas do Folclore Brasileiro (w języku portugalskim).